Met droefenis hebben we vernomen dat theatermaker, theaterregisseur en acteur Sam Bogaerts vorige week plots is overleden.
Sam studeerde eind jaren '70 voordrachtkunst aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, waar hij kennis maakte met de toneelklas van Dora van der Groen met daarin de jonge Lucas Vandervost, Warre Borgmans en Johan Van Assche. Ze kregen samen onder andere bewegingslessen van Lea Daan. Ook nadat Sam naar het Brusselse Conservatorium was vertrokken om bij Jan Decorte toneelles te volgen, bleef de band met de Antwerpse acteurs in opleiding. Sam en Lucas stichtten een prijswinnend cabaretduo en richtten in 1980 Het Gezelschap van De Witte Kraai op, samen met Warre Borgmans, Johan Van Assche en Ludo Busschots. Daarop volgde een interessante carrière, waarbij Sam verschillende structuren oprichtte en met talloze collega's samenwerkte.
Ook als speldocent heeft hij een belangrijke bijdrage gehad aan de ontwikkeling van het Vlaamse toneellandschap. Vanaf 1989, met Johan Van Assche als coördinator van de Antwerpse toneelopleiding, was Sam Bogaerts hier gastdocent voor de spellessen en is dat gebleven tot 2020, met als pauze zijn periode als opleidingshoofd van de opleiding drama aan het KASK (2005-2013). Twee van de huidige stafleden van de opleiding Drama (Sara Deroo en Clara van den Broek) kregen les van hem.
Sam stond in zijn studententijd bekend als 'enfant terrible' en dat rebelse karakter is hij nooit verloren. Zijn eigenzinnige kijk op het toneel heeft velen geïnspireerd. Hij legde de nadruk op het 'aanwezig zijn' op de scène, zonder gêne en zonder prestatiedruk. Hij legde het verband tussen leven en spelen. Spelen was voor hem echt spelen: plezier maken en vrij zijn als een kind. Sam had ook een groot vormbewustzijn: spelen is theatermaken. Ook dat kenmerkt zijn nalatenschap bij talloze jonge mensen die hij het vertrouwen heeft gegeven om te 'zijn' op de scène en doorheen het spel de mededeling te doen. Hij werkte in zijn lessen vaak met woordeloze improvisaties, die hij als DJ met zijn muziekkeuze stuurde zonder al te dwingend te zijn. Kenmerkend was zijn gulle lach in de tribune, het zichtbare plezier als hij naar toneelspelers keek.
Hij gaf zo velen de moed om te falen op de scène, als mogelijkheidsvoorwaarde voor vrij spel.
Velen zullen zijn warme persoonlijkheid, eigenzinnige kijk en ondersteunende aanwezigheid missen.