Alumni en studenten over Woordkunst | AP School Of Arts Overslaan en naar de inhoud gaan
  • Home
  • News
  • Alumni en studenten over Woordkunst

Alumni en studenten over Woordkunst

Inge De Bal

Inge De Bal"Kom gastjes, als een toen nog 28-jarige filosofisch neurotische angsthaas het kan, dan kunnen jullie het ook!

Ik zal er zijn om aan te wijzen waar de wc is."

Carmien Michels 

Carmien Michels"Als ik in het buitenland moet uitleggen wat ik heb gestudeerd, is het altijd wat worstelen. Drama, ja, een combinatie van schrijven, performen en media, of ook wel, technische bagage, of ook wel, een podiumpersoonlijkheid ontwikkelen, of eerder, vragen stellen, filosofie, taalgevoeligheid, of preciezer, bewust worden van je blik op de wereld, of misschien wel vooral, lessen in hier en nu, loslaten en oprechtheid. Hoewel de jaren aan het Conservatorium me deden trillen en beven, me door elkaar schudden, me vele tranen kostten, raad ik het iedereen aan. Het heeft me gevormd tot de schrijver en performer die ik vandaag ben.  ♥ ♥"

Anneleen Van Offel

Anneleen Van Offel"Negen jaar geleden ging ik dokter worden, maar werd ik toegelaten aan het Conservatorium. Van arts naar arts. Het was de beste beslissing van mijn leven."

 

Xandry van den Besselaar

Xandry van den BesselaarDit verhaal begon toen ik vijf jaar geleden de trein naar Antwerpen nam. Ik had nog geen idee toen. In de jaren die daarop volgden las ik boeken, stelde vragen, zocht naar woorden en kotste voor bijna ieder toonmoment. En God wat ben ik dankbaar! Een warme oproep en alle moed. Het is de mooiste opleiding.

Anke Van Meer

Anke Van Meer"(Voor iedereen die niet de moeite wil doen om deze veel te lange tekst te lezen, hier een samenvatting: Waag je kans en doe toelatingsproef voor de opleiding Woordkunst! Je zal er geen spijt van krijgen!)

Als kind wilde ik vroedvrouw worden, daarna juf, daarna goochelaar, striptekenaar, schrijfster, schminkster, zangeres en nadat ik één zin had mogen zeggen in het schooltoneel - dat ging over een nijlpaard in een bad - wilde ik ‘toneelspeelster’ worden. Ik kon niet zwijgen over mijn ‘acteerdebuut’ en mijn moeder stuurde me op toneelles. Ik had de tijd van mijn leven, ook al overleefde ik geen enkel optreden zonder de slappe lach. (Dat was echt heel gênant, maar het gebeurde gewoon... Ik kon er écht niets aan doen.)

Ondanks mijn vele nederlagen op het podium en het gebrek aan staande ovaties, wilde ik nog steeds ‘toneelspeelster’ worden. Ik ging Woordkunst-Drama studeren in de middelbare school. (Ook al was ik eigenlijk maar geslaagd ‘onder voorbehoud’. Oeps.) Het waren vier bijzondere jaren. Maar ook zware jaren. Mijn zelfvertrouwen werd minder, maar mijn droom bleef wel hetzelfde, hij werd misschien zelfs groter... Toen ik afstudeerde deed ik, ondanks het advies van vele docenten, “Het was niets voor mij”, toch toelatingsproef voor de opleiding Woordkunst op het Conservatorium. Maar zoals verwacht: Ik was niet geslaagd. Het was dus echt niets voor mij, dacht ik... Ik ging ‘dan maar’ Journalistiek studeren. Dat bleek de tweede beste beslissing uit mijn leven te zijn! (De beste kom je straks te weten.  ;-)) Het was nodig om even iets helemaal anders te doen.

Na drie jaar Journalistiek wilde ik het hoofdstuk, de droom, ‘Woordkunst’ definitief afsluiten en besloot ik nog één keer toelatingsproef te doen. (Omdat het gewoon zo’n leuke dag was!) En als het ook nu niet zou lukken, dan zou ik het volledig achter mij laten. Dan ging ik nog eens nadenken over één van die andere droomjobs. Goochelaar misschien? Maar tegen alle verwachtingen in, tegen de mijne én die van de rest, was ik toch geslaagd en nu zit ik zelfs in mijn Masterjaar! Ik leerde loslaten, leerde opnieuw genieten en vertrouwen. Starten aan de opleiding Woordkunst was dus de beste beslissing uit mijn leven.

Ik denk dat ik kan stellen dat ik niet zoveel ‘natuurlijk’ talent bezit. Maar ik weet wel dat je door hard werken ook ergens geraakt! Ik hoop dat ik, al is het maar één iemand, met dit bericht een hart onder de riem kan steken. Kan doen beseffen dat je in jezelf en in je dromen moet blijven geloven! Dat het niet altijd waar is wat ‘de rest’ zegt, hoe belangrijk ze ook lijken te zijn. En dan hoop ik dat die ene persoon de sprong durft wagen en toelatingsproef durft te doen. Het is nooit te laat!

Niet bang zijn, gewoon proberen! Het is een hele mooie richting. De mooiste wat mij betreft!?"