Joost Van Kerkhoven: Piano
Brecht Valckenaers: Piano
De praktijk van het improviseren en componeren van variaties op bestaande, bij het publiek bekende thema’s was in de 19e eeuw één van de drijvende krachten achter de muzikale vernieuwing. Van Beethoven en Schumann tot Reger en Rachmaninov, voor vrijwel elke componist was het genre van de variatiereeks een laboratorium waar de grenzen van harmonie, vorm en thematische eenheid werden afgetast.
Met de intrede van meer mathematische schrijftechnieken en het verdwijnen van improvisatie uit de klassieke uitvoeringspraktijk, geraakte dit genre in de 20e eeuw echter op de achtergrond. Het vond gelukkig een 2e adem in de jazz, waar het a.d.h.v. de ‘standards’ de voornaamste concertpraktijk bleef.
Tijd voor een ‘klassieke’ herwaardering dus, en zo ontstond het idee om zelf terug met dit genre aan de slag te gaan. Niet historisch, maar naar een postmodern model, zoals we dit terugvinden bij o.a.. “The People United” van de Amerikaanse componist Frederik Rzewski: variaties waar zowel genre als constructie-methode en esthetica een continuüm worden. Geïnspireerd op jazz Standards, ontwikkeld aan de hand van hedendaagse constructietechnieken.