Dit onderzoeksproject benadert de pianomuziek van Peter Benoit vanuit het perspectief van de negentiende-eeuwse vertelkunst. Benoit schreef het merendeel van zijn muziek voor piano in de jaren 1860, met als belangrijkste werken de cyclus ‘Contes et ballades’ en het ‘Symfonisch gedicht voor orkest en piano’. Dit instrumentale repertoire correspondeert met het literaire genre van de volksverhalen die tot de zogenaamde orale traditie behoren, en vindt op die manier een plaats in de brede nastroom van het werk van vroege volksliedverzamelaars als Johann Gottfried von Herder.
Dit project exploreert de finesses van de vertelkunst in Benoits pianorepertoire, door elementen uit de partituur te confronteren met gesproken poëzie uit hetzelfde tijdskader. Wat hier op het spel staat is niet de inhoud, maar wel de vorm van de tekst, en de aanwijzingen die de tekst in zich draagt met betrekking tot de gesproken voordracht. Vertaald naar de partituur levert dit de volgende kernvraag op: hoe komt de balladeske vertelling in Benoits oeuvre tot stand?
Beeld: Bibliotheek Koninklijk Conservatorium Antwerpen
