Het geloofwaardig neerzetten van een personage met een disability geldt in Hollywood als de ultieme acteerprestatie van de able acteur: denk aan Daniel Day Lewis in ‘My Left Foot of Dustin Hoffman’ in ‘Rain Man’.
Naast het feit dat zulke representaties ook enorm stigmatiserend kunnen werken, roept dat de vraag op: kunnen disabled acteurs ook able personages neerzetten? Of zitten disabled acteurs opgesloten in hun disability en kunnen zij slechts zichzelf representeren? En waarom zien we die acteurs niet of nauwelijks op de toneelopleidingen? Over al deze vragen gaat mijn artistiek onderzoek ‘Acteren en normativiteit’.
Ik heb zelf als acteur te maken gekregen met disability, wat mijn interesse in het onderwerp een persoonlijke dimensie geeft. In artistiek opzicht probeer ik een vorm te vinden waarin het mij lukt om het universele in de disabled ervaring invoelbaar te maken voor een breed publiek, onder andere door de tweedeling abled/disabled op te heffen en de onderliggende normativiteit as such in vraag te stellen. Door mijn werk probeer ik een gesprek over diversiteit en inclusie in het Nederlandstalige toneellandschap op gang te brengen over deze normativiteit en de uitsluitende mechanismen die daar het gevolg van zijn. In dat opzicht zie ik dit gesprek over disablility als onderdeel van een intersectioneel gesprek over uitsluitende mechanismen. Daarin ben ik onder andere geïnspireerd door het onderzoek en de praktijk van Daron Oram rond dit onderwerp aan de Royal Central School for Speech & Drama in Londen.
