Dit onderzoek vertrekt vanuit de positie van bepaalde artistieke praktijken die machteloos en verstikt worden in de hedendaagse tentoonstellingspraktijk. Het is gebaseerd en ondersteund door een persoonlijke verzameling in het proces van de 'artistieke praktijk paraphemalia': afhaal- of afgehaaldmateriaal verzameld na tentoonstellingen gedurende een periode van de laatste vijf jaar. Deze zelfarchivering van het heden wordt geïnstigeerd door middel van de volgende vragen:
• Hoe deze symptomatische artistieke praktijken hun angst kunnen herkennen als een staat die een voorwaarde kan zijn voor kritiek?
• Als de kunstenaar haar aandacht richt op de 'perifere' activiteiten in de context van het maken van tentoonstellingen, eerder dan op de productie van de tentoonstelling, hoe zal dit de interface veranderen tussen de instelling, curatoren, critici, academici, verzamelaars, dealers, cultureel werknemers en het publiek?
• Kan een dergelijke manier van werken een alternatief inzicht verschaffen in de onderlinge afhankelijkheid tussen artistieke praktijk en tentoonstellingen in de bredere context van begrip van sociale machtsstructuren en economische circulatie?
• Zal deze manier van werken dan veranderen wat als een artistieke activiteit wordt beschouwd en als het radicaal wordt toegepast, zal het de grenzen van hoe kritiek kan worden geuit verzwakken?
• Wat zou een praktijk van 'anders tonen' zijn?
Beeld: illustratie ontwikkeld in a.pass door Adrijana Gvozdenovic, 2018.