Toen ik tien jaar oud was, nam mijn moeder mij mee op een roadtrip van de Pacific Noordwest en verder richting de Zuidkust en het Zuidelijke binnenland van de Verenigde Staten. Onderweg had zij geen bestemmingen gepland, ze zou doorrijden tot ze uitgeput was. Ik heb onze reis vanaf de achterbank gedocumenteerd.
Ik herinner me dat we in een Motel Six verbleven, waar een nachttarief zes dollar was en onze kamer eruitzag als een plaats van een moordscène.
In een ander hotel kwamen we een hele lieve inheemse familie tegen. Onze kamerdeur kon niet op slot, ik herinner me dat ze op onze deur klopten en ons popcorn brachten. Ik denk dat ze merkten dat wij een moeder en dochter alleen waren en gezelschap nodig hadden. Het surrealistische Amerikaanse landschap en de mensen die we op deze reis tegenkwamen, bepalen een groot deel van wie ik tot op de dag van vandaag ben. Ik herinner me dat ik onze eindbestemming niet wilde bereiken.
Ik ben nog steeds net zo nieuwsgierig als toen ik tien jaar oud was. Ik wil in de voorhoede staan en als kunstenaar verslag uitbrengen over de huidige dynamiek in de Verenigde Staten. Susan Sontag schreef: "She came to Sarajevo to prove her lifelong conviction that culture was worth dying for." (1) Net als Sontag op kleinere schaal, voel ik dat het mijn verantwoordelijkheid is om me bezig te houden met mijn geboorteland. Het archief van mijn ouders zal worden gebruikt om mijn reis te begeleiden. Evenals het interviewen van fotografen en het documenteren van de ontmoetingen die ik onderweg zal hebben. Als kind documenteerde en verzamelde ik reeds de wereld om me heen, en met dit onderzoek blijf ik dat doen.
(1) Moser, Benjamin. Sontag: Her Life and Work. Illustrated, Ecco, 2019
