Het verleden is nooit helemaal verdwenen. Ergens houdt het zich nog op, als een diepere aardlaag in het heden. Een stuwdam kan het beeld oproepen van een stromende rivier; een vruchtbare akker kan bloeien op een massagraf.
Kunstenaars kunnen dat verleden aan de oppervlakte brengen. Het onderzoek van Lennert De Vroey draait precies rond zulk artistiek werk, dat zich bezighoudt met wat in het verleden ligt, en op die manier iets bewaart van dingen die verloren zijn gegaan. Meer bepaald gaat het om werk dat zich verhoudt tot specifieke plekken en in dialoog gaat met ‘het geheugen’ van die plekken. Door het zoeken naar sporen van wat ooit was, komen geschiedenissen bloot te liggen en wordt het (afwezige) verleden aanwezig in het heden.
Lennert De Vroey benadert die spoorzoekende praktijken door een wisselwerking van analyse (van o.a. werk van schrijver W.G. Sebald en antropoloog Anna Tsing) en creatie. Zo experimenteert hij zelf met tekst in verschillende vormen, waarbij de verhouding tot een plek en zijn geheugen centraal staat.
Als toetssteen neemt De Vroey het concept van nostalgie, een verlangen naar iets dat er niet meer is of nooit is geweest. Welke rol speelt nostalgie bij het zoeken naar sporen? En hoe kunnen nostalgie en een kunst van sporen bijdragen aan een dynamische en kritische verhouding tot het verleden, op individueel en collectief niveau? Dit startproject geeft De Vroey de kans de thematiek te exploreren, uit te diepen en af te bakenen. Het doel is een methodologie uit te werken met het oog op vervolgonderzoek.
Promotor: Peter Kolpa
