Dit onderzoeksproject is bedoeld als een fotografisch onderzoek naar het fenomeen van corticale blindheid, een vorm van visueel/ruimtelijk verlies dat het gevolg is van beschadiging van de hersenen, en niet van beschadiging van de ogen. Corticale blindheid wordt omschreven als het verlies van het gevoel van 'er zijn’.
Dit onderzoek begeeft zich in fotografische experimenten waar de camera instaat voor de hersenen. Als corticale blindheid optreedt omdat bepaalde neurologische verbindingen in de hersenen verstoord zijn, is het dan mogelijk om deze ervaring naar analogie te visualiseren met een camera waarin bepaalde mechanische/elektrische verbindingen ook (opzettelijk) verstoord zijn? Een dergelijke benadering voorziet in de dringende behoefte aan meer artistieke onderzoeksprojecten op het snijvlak van handicap en kunst, en onderzoekt hoe onze perceptuele normen (en de uitsluitingen die zij creëren) zich verhouden tot het culturele, fotografische en institutionele apparaat waarvan wij deel uitmaken.
