Elke ochtend bekijkt kunstenaar Richard Tuttle een stuk textiel van dichtbij. Zorgvuldig observeert hij de constructie en de manier waarop boven overgaat in onder, en onder in boven... Elke draad draagt de essentie in zich van de handeling van het maken, zoals zijn vriendin en collega-kunstenaar Agnes Martin placht te zeggen, de deconstructie van landschappen en tijd in lijnen, draden. Was dit garen in wijzerzin of tegenwijzerzin gesponnen? - vroeg hij zich af. Wat waren de bedoelingen van de wever - die daar dagen, maanden of zelfs jaren aan werkte - en hoe worden die belichaamd in het weefwerk? Als de constructie van schering en inslag verwijst naar de assen Noord/Zuid en Oost/West, hoe situeren de wevers zich dan in dit universum? Na deze geritualiseerde observatie van deze microkosmos en oneindigheid, bergt Richard Tuttle de stof terug op in zijn archief en gaat hij aan het werk.
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan bracht de Duitse kunstenaar Thomas Bayrle zijn tienerjaren door omringd door het geluid van industriële weefmachines. Een ervaring die zijn artistieke praktijk heeft doordrenkt met noties van patronen, sociaal weefsel en de relatie tussen mens en machine.
Dit onderzoeksproject schippert tussen mijn eigen interesse voor textiel en de manieren waarop het de praktijken van Richard Tuttle en Thomas Bayrle heeft bepaald. Het focust niet op textiel als medium maar benadert textiel eerder als een metaforisch en kritisch beeld van de wereld waarin we leven, terwijl het tegelijk de symboliek en realiteit van de archivering ervan onderzoekt.
(Beeld: copyright Alexis Gautier)
