What I’m talking about when I’m talking about narrativity.
 | AP School Of Arts Overslaan en naar de inhoud gaan
  • Home
  • Index
  • Project
  • What I’m talking about when I’m talking about narrativity.


What I’m talking about when I’m talking about narrativity.


In het huidige westerse informatiekapitalisme en -distributie is infrastructuur steeds meer synoniem geworden met technologie. Met dit onderzoeksgproject wil Peter Lemmens kijken hoe technologie werkt met een obscure backend narrativiteit. Hoewel de alomtegenwoordigheid van technologie overduidelijk is, trekt het zich tegelijkertijd terug naar een achtergrond: het is een database-operatie verhuld in duisternis. Infrastructuur gaat niet over content die als informatie stroomt. Inhoud wordt gewoon keer op keer vervangen. De echte informatie lift mee op de inwisselbare frontend-inhoud terwijl het opereert in backend-obscuriteit.

Die obscuriteit is een setting voor verhalen. Iedereen hoort graag een goed verhaal. Meer en meer worden verhalen echter herwerkt tot eenzijdige hefboomconstructies die geen dialoog of reflectie vereisen. Dit is waar de onderliggende infrastructuur en technologie centraal komen te staan. Infrastructuur is niet langer een neutrale operationele database, maar vervormt al wat het opslaat en distribueert. Daarvoor past infrastructuur twee soorten narrativiteit toe: het frontend scenario en het backend script. Naarmate het frontend-scenario minder en minder van belang is, krijgen we een dubbel spookverhaal georesenteerd: het frontend-scenario houdt vast aan de overtuiging van de personages en het backend-script dat zich niet alleen in het donker afspeelt, maar houd je ook in het donker.

Narrativiteit betekent dan niet meet het samenvallen met woorden. Het breidt zich uit naar de immateriële constructies van productie en distributie wannner we vragen wat iets doet. Het breidt het "wat te produceren" uit met het "hoe te produceren".
In dit voorstel wordt het kunstwerk gepsotioneerd als een plaats van interferentie voor dominante verhalen in plaats van het zoeken naar een alternatief dominant verhaal. Als infrastructuur een party-in-the-front-business-in-the-back-model is geworden, laten we ons dan afvragen wat frontend-narratieven zijn, wat backend-narratieven zijn en hoe kunst haar content-providers rol kan uitbreiden en betekenisvolle relaties tussen deze twee kan creëren?

ONDERZOEKER(S)