De artistieke praktijk van Mathias MU verkent de wederzijdse uitbreiding van fysieke en digitale werelden. Door omgevingen te bouwen voor zijn digitale artefacten, voelt een bezoeker – bijna als een personage in een game – hoe hij erin rondzweeft, met een drang om objecten en verhalen te verzamelen. Zijn digitale objecten, vaak nog met ergonomische kenmerken, vinden hun weg naar tentoonstellingsruimtes en nemen een (tijdelijke) fysieke vorm aan. Ze bootsen organische vormen na, maar worden niettemin weergegeven door middel van uitgebreide wiskundige berekeningen. Door technologische vooruitgang te navigeren, worden deze in het artistieke proces geïmplementeerd, wat resulteert in een praktijk die evolueert, groeit en uitbreidt, net als de omgevingen die hij bouwt. Soundtracks, sporen en niet-lineaire tijdlijnen ondersteunen zijn verkenning van gamificatieprincipes. De digitale fabricagetechnieken die hij gebruikt, zijn nauw verweven met de conceptuele interesse in de semiotiek van hedendaagse relaties, om materiaal vorm te geven en te verzamelen.