Een inleidend gebaar, een rituele aankondiging, een middel om de aandacht van de luisteraar te trekken, het opwarmen van de vingers, het uitproberen van het instrument en zijn stemming, het testen van de akoestiek in de zaal, of simpelweg ‘improvisatie’. Er zijn talloze manieren waarop een prelude of introductie aan het klavier kan omschreven worden. Hoewel de traditie van het improvisatorisch preluderen of l’Art de Preluder nog grotendeels doorloopt tot in de vroege 20ste eeuw, kent het zijn hoogtepunt tussen 1770 en 1840 met meesterpianisten als Mozart, Clementi, Dussek, Beethoven, Kalkbrenner, Hummel, Czerny, Moscheles, Chopin en Liszt.
Het is een veeleisende discipline, want creativiteit, spontaniteit en technisch vernuft gaan hand in hand met omstandigheden die zich op het moment aandienen. Het is een vluchtige momentopname waarbij sublieme vaardigheden en een ‘ontwikkelde’ muzikale smaak noodzakelijk zijn.
Dit onderzoek zal bestaande historische didactische aanwijzingen bundelen tot een methode die het preluderen opnieuw toegankelijk en actueel maakt voor pianisten in opleiding.
