Anthocyanine is het pigment dat verantwoordelijk is voor het spectaculaire vermiljoen-paarse in planten. Het pigment heeft voor planten echter een andere betekenis dan voor mensen: het dient als een beschermingsmechanisme tegen omgevingsstress. Wanneer klimaatgerelateerde stress toeneemt, proberen de kleuren de plant hiertegen te verdedigen.
Hetzelfde anthocyanine is een ‘natuurlijke’ organische kleurstof die werd gebruikt in historische verfpraktijken. Werken en denken met deze kleurstof kan ons begrip van lokale onderlinge verbondenheid en het herstel van onze relatie met het niet-menselijke ondersteunen. Hoe kunnen we de beschermende rol van anthocyanine begrijpen over soorten en schalen heen? En hoe kunnen we via de materiële kwaliteiten van een organische kleurstof een empathische kijk ontwikkelen op het niet-menselijke en hun manieren om tijd te maken?
Zo wordt kleur een lens om naar lokale omgevingen te kijken en hun intrinsieke aanpassingen te begrijpen. Aangezien kleuren de visuele identiteit van een plaats vormen, roept de verschijning van dit pigment de vraag op hoe veerkracht te beoefenen in versnellende klimaatomstandigheden.
Een driedelige methodologie (met onze handen in de aarde: Anthocyaan-beladen planten; met onze voeten op de grond: Kleurwandelingen; met onze ogen op het paars: Anthocyanine als organische kleurstof) zal leiden tot een publicatie en een tentoonstelling.
