Het is hoe dat het is, de dingen gaan hoe ze gaan. Zelf is een mens daar maar een beetje bij en tussen. En (vooral) aan het voortgaan. Ergens hangt nog van alles te hangen dat hij zou willen neerleggen maar dat hangt daar allemaal nog in de weg te hangen.
Het is hoe dat het is maar hoe kunnen we zijn met wat is?
Onderzoekster Valentine Kempynck: "Ik hou van de handeling, het doen. De uitvoering van de handen die volgen na de gedachte. Of niet meer volgen, en het net dan op hun manier doen. De concentratie of de zone die de handeling veroorzaakt. Het gebied dat van zichzelf is. Een soort nul-zone. Een vacuümzone."
Dit gebied beschikt de eigenschap de dingen te kunnen laten verteren. Dit gebied geeft plaats om de strijd tussen binnen en buiten te verbinden zonder het rotte te moeten opheffen of ongedaan te maken. Dit is een gebied waar het zwart binnengelaten wordt omdat het een plaats moet vinden om ons verder te begeleiden en te gronden.
Sinds enkele maanden mogen overledenen in België weer in lijkwades begraven worden. Valentine Kempynck schept binnen dit onderzoeksproject de mogelijkheid om deze laatste materiële inwikkeling te verpersoonlijken. Zo ontstaat een zone van gemeenschappelijkheid. De ontwerper conceptualiseert en vergroot de ideeën en noden van de familie. Het maken van de lijkwade gebeurt samen met de familie en dichte omstaanders, en kan gezien worden als een sociaal-artistieke praktijk.
