Woordkunst o.l.v. Hof van Eede
Drieëntwintig studenten van de opleiding Woordkunst proberen samen een toneelstuk te schrijven: hoe kan een grote groep mensen samen een daad stellen, dat is hun uitgangsvraag. Want we stevenen met een rotvaart op een ramp af, en tegelijk lijkt alles stil te staan. Het toneelstuk, dat ze collectief en democratisch trachten te schrijven, speelt zich af op een luxecruiseschip die ze – niet helemaal eendrachtig – de ‘MSC Concordia’ dopen. (Sommigen vinden de metafoor te nadrukkelijk, anderen vinden het net een erg geslaagd beeld voor de Westerse laat-kapitalistische samenleving in het klein. En de vaart van het schip, is dat niet een prachtig beeld voor de vooruitgang? Die dus stilgevallen is? Na stemming is beslist dat VAART een goede titel is.)
Dat drijvend stukje paradijs is plots stilgevallen in internationale wateren. Er komt geen tekst en uitleg. De kapitein is onvindbaar. Ook het personeel lijkt niet meer aanwezig. Er zit niemand in de cockpit, of in de stuurhut. De onrust op het schip neemt toe, want niemand voelt zich graag veroordeeld tot vrijheid. (Een nipte meerderheid van de studenten woord vindt dat een goede pitch. Anderen hadden het liever over een andere boeg gegooid. Een enkeling vindt dat we moeten opletten met te veel zeevaartmetaforen.) Er dreigt een impasse. Kunnen we zelf de koers wijzigen? Hebben we een bekwame kapitein nodig, of is dat verlangen om onze verantwoordelijkheid op één iemand af te wentelen net deel van het probleem? Is redding nabij, of is het einde in zicht? En als het einde nadert, hoe doe je dat dan in groep, in schoonheid eindigen?