Nieuw musicologisch onderzoek heeft aangetoond dat in het verleden het schrijven van partituren niet het belangrijkste onderdeel van de opleiding voor jonge componisten was. De vroege conservatoria van Napels waren pioniers in de non-verbale leer van partimenti aan kinderen vanaf tien jaar. Een partimento wordt door musicoloog Giorgio Sanguinetti gedefinieerd als “een schets die geschreven is op een enkele staf om als richtlijn gebruikt te worden bij de improvisatie van composities op klavier.”
Een partimento was een reeks aanwijzingen voor het muzikale geheugen en de verbeelding van het kind. Er werd van het kind verwacht dat het de bovenste stemmen en melodie van een volledige compositie zou improviseren met behulp van een partimento. Door intensieve training was het kind een patroon aangeleerd dat werd vastgesteld door de regels, regole, van zijn partimento meester. De beroemdste meester was Fedele Fenaroli (1730-1818).
Dit project is een diepgaande studie van Fenaroli's 'Regole', hun uitvoeringen in zijn partimenti, hun realisaties door zijn studenten, en hun verspreiding naar andere muzikale centra (bijvoorbeeld het Conservatorium van Parijs). Het project combineert musicologisch onderzoek met beschouwingen voor de mogelijk artistieke en pedagogische impact van deze ambachtelijke lesmethoden op moderne studenten en instellingen voor muziektraining.
