De vraag naar de representativiteit van de westerse canon staat hoog op de agenda. Niet alleen bij musea of op de opiniepagina’s, maar zeker ook in de kunsthogeschool is deze vraag levendig aanwezig. Studenten en docenten herkennen zich niet altijd meer in een canon die overwegend wit en mannelijk is, en die behoort tot een maatschappelijke bovenlaag.
Op vlak van kunsttheorie (en van filosofie in het algemeen) is de kwestie even prangend als elders. Het is niet alsof de vragen van de grote canonieke kunstfilosofen uit het verleden plotseling irrelevant geworden zijn. Wel vraagt men zich af of dit wel álle vragen zijn, die kunsttheoretici zich kunnen en moeten stellen.
Is er geen belangrijk domein braak blijven liggen omdat de bijbehorende ervaringen niet behoorden tot de biografieën van de kleine minderheid die aan het woord kon komen?
Dit onderzoeksproject sluit aan bij het initiatief van de ‘Filosofische Bibliotheek Diotima’ opgestart door Uitgeverij Letterwerk in 2021. Het gaat om een filosofische reeks die aandacht besteedt aan de prachtige en nog onvertaalde boeken van (onder meer) Susanne Langer, Gloria Anzaldúa, María Zambrano, Simone Weil, Iris Murdoch en anderen.
