Jacques-Nicolas Lemmens (1823-1881) wordt algemeen beschouwd als een sleutelfiguur voor de ontwikkeling van de orgelmuziek in de 19e eeuw. Hij was één van de eerste internationaal gerenommeerde Belgische orgelvirtuozen en hij legde als leraar van Widor en Guilmant de basis voor de Franse symfonische orgelschool.
Als auteur van een wijdverspreide orgelmethode, als leraar aan het Conservatorium van Brussel en als oprichter van het Lemmensinstituut had hij een grote invloed op het orgelonderwijs in België en Frankrijk. In schril contrast daarmee staat de beperkte hoeveelheid informatie die er over hem te vinden is.
Een diepgravend artistiek onderzoek naar zijn betekenis en invloed, samen met de kadering van zijn werk binnen de evoluties van de Europese orgelcontext, kan een belangrijke bijdrage leveren tot het praktijkonderzoek naar de 19e-eeuwse orgel- en kerkmuziek in België. Deze muziek draagt immers een stigma van 'ouderwets' of 'achtergebleven', maar wie haar onderzoekt en uitvoert met ‘nieuwe oren’ en inzichten, stelt vast dat ze integendeel vernieuwend en creatief is.
Onderzoeker: Annelies Focquaert
Promotoren: Henk De Smaele (UA) & Eugeen Schreurs (KCA)