De otoliet is een kalkafzetting in het binnenoor van vissen. Hij markeert hun persoonlijke geschiedenis en registreert zowel hun bewegingen als de verstoringen in hun omgeving.
Net als de meeste sterren onthullen otolieten iets dat was, maar niet meer is. Door een transversale as te verleggen van onze ster naar de zee, van macro naar micro, tracht Delphine Wibaux de afdrukken van de zon en otolieten te vertalen naar een plastische vorm.
Hoe kunnen we dit ruimtelijk-temporele geheugen onthullen dat in de materie verankerd is? Hoe kunnen we deze inscriptie begrijpen binnen een bredere ecologische dimensie?
Om deze vragen verder uit te diepen en het probleem van klimaatverandering te onderzoeken, baseert Wibaux haar onderzoek vooral op wetenschappelijke ontmoetingen.
Vanuit een ecopoëtisch perspectief zal haar visuele en sculpturale benadering – van de Middellandse Zee tot de Schelde – deze temporele inscriptie van het leven tussen hemel, zee en rivier verkennen.
(beelden: links: Delphine Wibaux / rechts: anonymous scientific document)
