Begin 2018 startte ik het onderzoeksproject 'De beeldhouwkunst als een flexibele efemeriteit'. Mijn vraagstelling betrof de betekenis van de beeldhouwkunst als statisch medium in een snel veranderende wereld. Als methodiek gebruikte ik de wisselende condities tussen creatie en destructie.
In de loop van het onderzoek veranderde de term destructie in transformatie, omdat de nieuwe vorm de oude nog in zich draagt, maar dan op een paradoxale manier. Deze transformatie van de beelden vond plaats aan de hand van happenings of gebeurtenissen.
In een latere stap werd het kunstwerk letterlijk versnipperd om te verspreiden als souvenir tussen de bezoekers van de tentoonstelling. Hier kwam de volgende vraag uit voort: Kan een kunstwerk ontdaan worden van zijn statische karakter door het in te schrijven in een cyclisch systeem van recuperatie en recyclage? Elk kunstwerk kent een metamorfose in de herinnering van de kijker, heeft het dan nog bestaansreden in zijn oorspronkelijke fysieke vorm?
In het doctoraat wil ik dieper ingaan op het geheugen dat functioneert als medium en het fysieke kunstwerk dat herleid wordt tot technische drager van het concept. Is het kunstwerk de verpakking van een idee, net zoals ons economisch systeem de consument prikkelt met evocerende verpakkingen? De inhoud wordt verwerkt en de verpakking is tijdelijk en verleidelijk. Zo stel ik het materiële karakter van een kunstwerk in vraag door het te bekijken als een veranderlijke drager van een immateriële boodschap die gevormd en hervormd wordt door de herinnering van de toeschouwer.
Deze systematiek in de kunst wil ik opentrekken en verbinden met onze dagelijkse leefwereld van consumptie, recyclage en ons daaraan verbonden economisch systeem. Mijn artistieke praktijk fungeert als casestudy.
Promotors: Thomas Crombez (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten) & Peter De Deyn (UAntwerpen)
Publicatie:
