Klassieke muziek en improvisatie gaan sinds een 100tal jaar zelden samen. Dit onderzoek stelt de vraag of en hoe een improvisatorische aanpak de musicus kan verrijken binnen de eigen muziekpraxis en in inter-artistieke samenwerking.
Leidt een improvisatorische aanpak tijdens het studieproces tot een meer geëngageerde houding tegenover het stuk? De eigen muziekpraxis wordt via observerende participatie onderzocht door relaties tussen improvisatie, creatieve aanpak en de betrokkenheid als musicus in het klassieke repertoire te analyseren. Dit gebeurt via een logboek, audio- en video-opnames en korte enquêtes na concerten. Voorts wordt nagegaan of de improvisatorische aanpak impact heeft op de uitvoering en zo de betrokkenheid van het publiek vergroot. Ook zal er onderzocht worden of deze improvisaties op het podium een hedendaagse versie van het ‘praeludieren’ kunnen vormen.
Kan de klassieke muzikant door improvisatie tot een intrinsiek begrip komen van en in dialoog gaan met een andere kunsttaal? Verandert zijn engagement ten aanzien van het repertoire van andere kunsttakken na een interdisciplinair-collaboratieve improvisatie-ervaring?
Hiervoor werkt Hélène Elst met haar interdisciplinair improvisatie-ensemble, Impr’essie Antwerpen, om improvisatiesessies en voorstellingen in verschillende interartistieke constellaties in te richten. Vanuit het onderzoek wordt een format voor interdisciplinair theater, met plaats voor improvisatie en repertoire, ontwikkeld.
