Je hebt nauwelijks geleefd en toch is alles al gezegd, alles al voorbij. Je bent nog maar vijfentwintig maar je route is volledig uitgestippeld. De rollen en etiketten liggen klaar. Dus op de dag van je examen sta je niet op. Dat is geen weloverwogen handeling, het is trouwens geen handeling maar het ontbreken van een handeling, een handeling die je niet verricht, handelingen die je nalaat. Je bent vroeg naar bed gegaan, je hebt vredig geslapen, je had je wekker gezet, je hebt hem horen aflopen, je was al wakker. Je staat niet op. Je zult niet op vier, acht of twaalf blaadjes papier zeggen wat je weet, wat je denkt, wat je weet wat er gedacht moet worden. Je zult je bachelor niet halen, je zult nooit aan je master beginnen. Waarom zou je de toppen van de hoogste heuvels beklimmen als je daarna toch weer naar beneden moet, en hoe verhinder je, eenmaal beneden, dat je je leven lang blijft vertellen hoe je het hebt aangelegd om boven te komen.
(uit ‘Een man die slaapt’, van George Perec)
Ook al zou dan alles al gezegd zijn, toch vinden Johannes Lievens, Mona Thijs en Anke Verschueren, derdejaars bachelor Woordkunst, in het helder geschreven roman-experiment van George Perec, dat gaat over onverschilligheid en leegte, de lichtheid en de humor die ons verzekert dat ze met en toch is alles al gezegd hun bachelor-parcours verderzetten en volgend jaar aan hun master willen beginnen.
Woordkunst bachelor 3 onder leiding van Lucas Vandervost