Hoewel hedendaagse sieraden vaak worden gereduceerd tot een onderdeel van de beeldhouwkunst en eerder als statische kunst dan als dynamische kunst worden beschouwd, vindt Lavinia Rossetti dat sieraden de fysionomie van het lichaam moeten respecteren om de drager zodoende de kans te geven om te experimenteren met haar/zijn relatie met het stuk.
Het onderzoek van de choreograaf en danseres Elisa Zuppini richt zich op de productie van beweging veroorzaakt door lichaamsensaties afkomstig van de interactie met ruimte, objecten en tijd. Rossetti en Zuppini merken dat ze gemeenschappelijke interesses hebben wat betreft beweging, lichaam en sensaties en willen de dialoog tussen het stuk en de drager onderzoeken; hoe de textuur, het gewicht en de ritmische structuur van het object de danser kunnen beïnvloeden en andersom, de relatie tussen de danser/performer en het stuk als een context die een constante herschikking van zowel het stuk als het menselijk lichaam impliceert.
Door verschillende schalen en verhoudingen te gebruiken, wil Rossetti stukken maken om de grenzen van draagbaarheid te onderzoeken. Zuppini zou met hen optreden en een actieve dialoog tot stand brengen tussen het object en haar lichaam.
